पोस्ट अस्वीकरण
या साइटवरील साहित्याचे कॉपीराइट लेखकांसाठी राखीव आहेत आणि मराठीकट्टा केवळ साहित्य प्रकाशित करत आहे. जर तुम्हाला कोणत्याही साहित्याचे लेखक माहित असतील तर कृपया आम्हाला कळवा आणि संबंधित लेखकाला श्रेय देण्यास मराठीकट्टाला आनंद होईल.
Amazon Affiliate Disclaimer - This post/page may contain Amazon Affiliate Links, meaning we get a commission if you decide to purchase through our links, at no cost to you.
Baiyan Na Dharo…
एका अवीट गोडीच्या
अजरामर गीताची जन्म कथा…
एकदा, असाच ‘प्रभकुंज’ वर गेलो असतांना अचानक एक अमृतसिद्धी योग जमून आला…
“अरविंद आज जेवायला इथेच थांबा…” लतादीदी म्हणाल्या.
“पण तुम्ही तर रेकॉर्डिंगला निघालेल्या दिसताय!”
“हो मदनमोहन चं रेकॉर्डींग आहे… येणार का?”
“मदनमोहन!!! अहो हे काय विचारणे झाले? अहो मी लोटांगण घालत येईन”, मी अधीर होऊन म्हणालो.
“नको लोटांगण कशाला? आपली गाडी आहे की” दीदी हसत हसत म्हणाल्या.
गाडीतून जाताना मी सारखा चिमटे काढून हे स्वप्न तर नाही ना याची खात्री करून घेत होतो. ‘लता ची प्रत्यक्ष भेट होऊ दे’ अशी दैवाला विनवणी करणारा मी आज त्यांच्याच गाडीतून तिचं रेकॉर्डिंग ऐकायला निघालो होतो!
फेमस स्टुडिओ जवळ गाडी थांबली, ड्रायव्हर ने दार उघडले. बाहेर बरेच वादक गप्पा मारत उभे होते, त्यात हरी प्रसादजी, प्रभाकर जोग हे पण होते. मी त्यांना हात हलवून “हॅलो…” केले, अन दिदी बरोबर आत गेलो.
दीदी बरोबर मी आत गेल्यामुळे मी कोणीतरी महान व्यक्ती आहे असा समज आतील मंडळींचा झाला. दिदीं नी माझी मदनमोहन, मिनू कार्तक, राजेंद्र कृष्णबेदी, मजरुह सुलतान पुरी यांच्याशी ओळख करून दिली.
दीदींनी प्रथम कागद घेऊन त्यावर ‘जय श्रीकृष्ण’ असे लिहिले अन् मग संपूर्ण काव्य स्वतःच्या अक्षरात लिहून काढले, इतक्यात मदनजी पेटीवर बोटं फिरवू लागले.
“रिहर्सल चे वेळेस मी इथे बसलो तर चालेल का?” मी विचारले.
“बसा बसा…” त्या म्हणाल्या अन् एकदम आठवण झाल्या प्रमाणे म्हणाल्या…
“लवंग आहे का?”
“हो आहे नं…” मी हळूच दोन लवंगा त्यांच्या हातात ठेवल्या.
“अरे हमे भी दे दो, क्या चीज है देखे तो…” मदनमोहन हसत हसत म्हणाले. त्यांना पण मी लवंग दिली, मग ते लताला गाणे सांगू लागले…
“बैय्या ना धरो… ओ बलमाss”
अहाहा!!! त्या ओळी ऐकताच मी थरारून गेलो. दिदी लक्षपूर्वक एकाग्रतेने ऐकत होत्या, त्या वेळी फक्त त्या होत्या अन ते सूर होते. बस, दुसरे काही नव्हते! ऐकतानाच त्या कागदावर लिहिलेल्या गाण्यावर काही खुणा करीत होत्या.
पूर्ण गाणे ऐकल्यावर त्यांनी दोन तीन शंका विचारल्या. मदनजींनी त्या ओळी पुन्हा म्हणून दाखवल्या, अगदी हलक्या स्वरात. दिदींनी स्वतः त्या म्हणून पहिल्या. मग मदनजींनी सर्व म्युझिक पिसेससह ते गाणे म्हटले आणि दिदींनी मान हलवून…”ठीक” असे सांगितले.
मदनमोहननी सर्व वादकाना सज्ज होण्यास सांगितले.
दीदींनी मला रेकॉर्डिंग रूम मध्ये बसायला सांगितले. सुरुवातीस दीदीनी वाद्यवृंदाबरोबर अगदी हळुवार आवाजात एक रिहर्सल केली.
“ओ के टेक करते है… सायलेंन्स… रेडी फॉर टेक !”मदनजी म्हणाले.
दिदींनी त्यांच्या ड्रायव्हरला खूण केली, त्याने तत्परतेने थर्मासमधील चहा कपात ओतून त्यांना दिला. चहा घेऊन दीदी रेकॉर्डिंगसाठी माईक समोर उभ्या राहिल्या…
आणि मला एकदम त्यांच्यात विलक्षण बदल झालेला जाणवला.
वाद्यवृंदाचा पहिला तुकडा संपला अन् लतादीदींचा स्वर्गीय आवाज माईक मधून आला…
“बैय्या ना धरोss ओ बलमा ss….”
मगाशी गुणगुणताना हाच आवाज किती वेगळा वाटत होता! अन् आता त्या आवाजाला विलक्षण तेज आलं होतं. दिदींकडे मी पाहिलं, त्यांच्या चेहऱ्याभोवती एक तेजोवलय पसरलं होतं.
गाणं संपलं. सगळेच भारावून मूक झाले होते.
मदनजींकडे पहात दीदींने खुणेनेच विचारले- “काय ?”
मदनजी भानावर आले अन् म्हणाले,”ओके! एकदम ओके !”
पण दीदींने सुचवले, ‘आणखी एक टेक घेऊ’
पुन्हा तोच तेजोमय अनुभव आला.
“माझ्या शब्दात प्राण ओतलेयत या पोरीने” मजरुह पुटपुटले.
“अन माझ्या स्वरांना सुगंध दिलाय…!” इति मदनमोहन.
–©️अशोक केमकर
‘स्वरांची स्मरण यात्रा’
पं. अरविंद गजेंद्रगडकर
बैय्या ना धरो…Baiyan Na Dharo…
बैय्या ना धरो…Baiyan Na Dharo… Source
बैय्या ना धरो…Baiyan Na Dharo… ही कथा आवडली असल्यास शेअर करा.
बैय्या ना धरो…Baiyan Na Dharo… – आपले विचार कमेंट बॉक्स मधे टाका.
